José Luis Mendilibar niedawno został zaprezentowany jako nowy trener zespołu Deportivo Alavés. Od tego momentu, minęło kilkanaście dni, a już teraz w ich grze można zaobserwować pewne mechanizmy, które zawsze kojarzyły się z drużynami baskijskiego szkoleniowca. Zapraszam na moją najnowszą analizę. Zachęcam do dyskusji, feedbacku oraz wyrażania swojej opinii.
Struktura podstawowa w obronie to 4-4-2 w linii, drużyna jest bardzo uporządkowana, utrzymuje równowagę w obronie oraz pozostawia mało wolnych przestrzeni pomiędzy liniami.
Ustawienie 4-4-2 pomaga również w realizacji efektywnego wysokiego pressingu. Na przykład, grając przeciwko Athletic Bilbao (4-4-2 vs 4-4-2), zdecydowali się na pressing parzysty, dobierając w pary poszczególnych zawodników (napastników ze środkowymi obrońcami, skrzydłowych z bocznymi obrońcami oraz środkowych pomocników ze środkowymi pomocnikami przeciwnika).
Inny pomysł to przekształcenie struktury 4-4-2 w 4-2-3-1, przede wszystkim po to, aby skupić się na zabezpieczeniu korytarza środkowego i dzięki temu zneutralizować atak pozycyjny Realu Sociedad.
W wielu sytuacjach, może wydawać się, że bronią w ustawieniu 4-3-3, ukierunkowując grę przeciwnika w określony sektor boiska. Skrzydłowi pełnią odmienne funkcję, grając na różnych wysokościach, jeden z nich realizuje doskok pressingowy, zaś drugi jest ustawiony w pozycji „pomiędzy”, tak aby zapewnić równowagę całej drużynie.
Kluczowy aspekt jeżeli chodzi o wysoki pressing to sprawić, aby gra toczyła się na bardzo małej przestrzeni. Priorytetem zawsze jest strefa blisko piłki, gdzie starają się zaangażować wielu graczy, zostawiając wolną przestrzeń dla dalszych zawodników drużyny przeciwnej.
Co się dzieję w przypadku gdy przeciwnik minie ich pressing? Nie reagują natychmiastowo, pressując zawodników po drugiej stronie boiska, gdyż jest to praktycznie niewykonalne. Stawiają raczej na ponowną reorganizację, odbudowę ustawienia, tak aby posiadać wszystkich zawodników za linią piłki i móc ponownie zrealizować doskok pressingowy, jednakże posiadając już drużynę uporządkowaną w obronie.
Warto również, zwrócić uwagę na indywidualne zachowanie poszczególnych zawodników, przede wszystkim jeżeli chodzi o ustawienie, tak aby nie odcinać wszystkich możliwych linii podania, tylko swoim działaniem zasugerować dane rozwiązanie przeciwnikowi. Przykładowo, sprowokować podanie wszerz boiska, czyli najlepszą rzecz jaka może się wydarzyć dla zespołu, który chce odebrać piłkę grając wysokim pressingiem.
Po odbiorze piłki na połowie przeciwnika, nie może być miejsca, ani czasu na wątpliwości. Chodzi o to, żeby być jak najbardziej wertykalnym. Starać się wykorzystać dezorganizację przeciwnika i w ciągu 3,4 sekund po odbiorze piłki stworzyć sytuację bramkową.
Grając przeciwko drużynom, które decydują się na grę bardziej bezpośrednią, dużo trudniej będzie odebrać piłkę na połowie przeciwnika. Jednakże, w dalszym ciągu ważne jest, żeby naciskać na rywala, zabierając zarówno czas jak i miejsce, tak aby długie podanie nie było, aż tak precyzyjne. Ponadto, trzeba zadbać o to, aby dalsze strefy były dobrze zabezpieczone oraz żeby być przygotowanym na sprint w strefę za plecami obrońców.
Boczni obrońcy bronią bardzo wysoko, angażując się w wysoki pressing na połowie przeciwnika. Grają bardzo odważnie, jednakże jeśli rywal ich minie, zostawiają bardzo dużo wolnej przestrzeni za swoimi plecami.
Środkowi obrońcy starają się grać na wyprzedzenie zamiast oczekiwać na pojedynek 1×1. W wielu sytuacjach wyskakują ze swojej strefy, tak aby przechwycić piłkę i zostawić rywala za plecami. Jednakże, jeśli popełnią jeden mały błąd, spowodują zachwianie równowagi w całej linii obrony.
Środkowi obrońcy wyróżniają się również jeżeli chodzi o pewność w działaniach obronnych. Nie decydują się na zbędne ryzyko i w niektórych sytuacjach poprzez zwykłe wybicie piłki są w stanie oddalić ryzyko na kilkadziesiąt metrów, a ponadto stworzyć sytuację bramkową (2×2).
Zespoły Jose Luisa Mendilibara zawsze grały w sposób bardzo praktyczny. Za pomocą jednego długiego podania są w stanie wejść na połowę rywala. Mają dobrze dopracowane mechanizmy gry bezpośredniej: gra blisko siebie, pójście za akcją, gra na różnych wysokościach oraz pressowanie drugiej piłki.
W momencie gdy, są już na połowie przeciwnika, można zaobserwować w ich grze dłuższą sekwencję podań, utrzymując się przy piłce, jednakże daleko od własnej bramki. Starają się przegrać stronę w jak najszybszym tempie i dokonać progresji w ataku w bocznym sektorze boiska.
Współpraca w bocznym, a nie w środkowym sektorze boiska, to jedno z najczęściej powtarzających się zachowań w grze zespołów prowadzonych przez trenera Mendilibara. Starają się wykorzystać przewagę zarówno liczebną jak i pozycyjną i przyspieszyć grę, stwarzając zagrożenie właśnie z bocznych sektorów boiska.
Bardzo często, w sytuacjach kiedy jest mało miejsca w środkowym sektorze boiska, decydują się na podanie na zewnątrz, tak aby wyczyścić strefę i przygotować dośrodkowanie w pole karne. Nawet jeśli są bardzo daleko od bramki przeciwka, warto dośrodkować w pole karne, tak aby spowodować niepewność w działaniach obronnych przeciwnika.
W wielu sytuacjach dośrodkowanie nie dotrze bezpośrednio do docelowego adresata w polu karnym, dlatego też bardzo ważne jest, aby być przygotowanym na pressowanie drugiej piłki, która bardzo często spada w okolicę przedpola. Dzięki temu, są w stanie zakończyć strzałem wiele akcji oraz uniknąć niebezpiecznego kontrataku przeciwnika.
